Im intensywniej wgłębiam się w temat przechodzenia z różnych wymiarów rzeczywistość, tym bardziej staje się spójnik „czy” w tytule, nieadekwatny do tej serii.
Ostatnio spontanicznie w odniesieniu do tego cyklu pojawił się w moich myślach spójnik „i”… i musiałam to zjawisko odnotować , aby mi nie umknęło w gąszczu pytań i odpowiedzi.
Spójnik to taka interesująca część w konstrukcji zdania, która łączy, rozłącza, a nawet jak wyklucza, to i tak wykluczając łączy części zdania…, podobnie jak w świecie emocji. Te także łączą, rozłączają, a nawet jak wykluczają mogą intensywniej łączyć, niż się oczekiwało.
W moim przypadku rozłączne istnienie poszczególnych wymiarów rzeczywistości nabiera pełniejszego wymiaru. Rozłączne spójniki namawiają do wyboru, kiedy łączne umożliwiają przejście do kolejnych etapów.
Pojawienie się spójnika „i“ pozwoliło na małe segregowanie przynajmniej w fazie przejściowej niektórych niewygodnych pytań i nadaniu zamiarom realnych form.
Koło fortuny, czyli tu i tam …?
Dorota Błońska - intuicja 